در زمان کوتاهی که از عمر شبکه‌های اجتماعی گذشته است، تجربه نشان داده است که انتشار کامل مطلب در فیسبوک و گوگل+، به همراه عکسی چشم‌گیر و لینکی به مطلب اصلی، به مخاطبین کمک می‌کند که درباره‌ی محتوا اطلاع یابند، آن را مصرف کنند ، و احتمالاً، درصورت پسندیدن آن، محتوا را برای دسترسی دیگران هم‌خوان کنند.
مکس شرمس، یکی از فعالین حقوق مدنی اتریشی هست، او از فیسبوک درخواست کرد هرچه اطلاعات شخصی از او روی سرورهای فیسبوک هست برایش بفرستند.
مسئولان فیسبوک هم یک سی‌دی با ۱۲۲۲ صفحه اطلاعات برایش فرستادند،.
اگر آقای شرمس فایل را چاپ می‌کرد و صفحه‌ها را کنار هم می‌چید، حدودا ۴۰۰ متر می‌شد:
شماره تلفن و نشانی ایمیل دوستان و اقوامش، فهرست همه دستگاه‌هایی که روی‌شان فیسبوک را باز کرده بود،
برنامه‌هایی که دعوتش کرده بودند، کسانی که “دوست” او شده بودند، و البته آرشیوی از همه پیام‌های خصوصی، حتی آن‌ها که پاک کرده بود.
حالا تصور کنین ۱.۶۵ میلیارد کاربر در فیسبوک هستند.
و تازه آقای شرمس سه سال بیشتر فیسبوک نداشته و در آن سه سال هم گه‌گاه سراغ آن می‌رفته است.
آقای شرمس معتقد است فیسبوک بخش بزرگی از اطلاعات او را برایش نفرستاده است.
معتقد است فیسبوک از هر کاربر بیش از ۱۰۰ نوع داده دارد، که برای او حدود ۵۰ نوع را فرستاده‌اند.
می‌گوید: “داده‌های مربوط به چهره‌شناسی‌ام را نفرستاده‌اند، یعنی فن‌آوری که می‌تواند من را از روی عکس‌هایم بشناسد.
اطلاعات مربوط به ردپای مجازی‌ام را هم نفرستاده‌اند، اینکه مثلا فلان صفحه را که در مورد فلان ماشین نوشته بوده دیده‌اید یا نه، و چه مدت رویش مکث کرده‌اید.”
فیسبوک حتی می‌تواند رد اینترنتی کسانی که فیسبوک ندارند را نیز دنبال کند؛ با کوکی‌هایی (داده‌هایی) که طبق یک حکم قضایی در بلژیک می‌تواند روی دستگاه‌شان نصب کند.
فیسبوک می‌تواند عادات اینترنتی کسانی که فیسبوک ندارند را هم شناسایی کند ماجرای آقای شرمس به خوبی مسئله ما آدم‌های عصر دیجیتال را نشان می‌دهد.
مایی که در دنیای ایمیل و اپلیکیشن‌های پیام‌رسانی و شبکه‌های اجتماعی و موتورهای جستجوگر هوشمند زندگی می‌کنیم،
مایی که اطلاعات زندگی هرروزه‌مان جایی در “ابر” ذخیر می‌شود.
اما این داده‌ها دقیقا کجا ذخیره می‌شود؟ جایش مطمئن است؟ از همه مهم‌تر چطور استفاده می‌شود؟
با این تفاسیر:
“هیچ‌وقت اطلاعات حساس مثل شماره کارت اعتباری یا عکس‌های خصوصی که نمی‌خواهید کسی ببیند را روی شبکه های اجتماعی نگذارید.”
در انتشار مطالب دقت کنید.
به اشتراک گذاری مطالب بسیار شخصی ممکن است سبب ایجاد مشکلات فراوانی برای شما بشوند.زمانی که شما به مخاطبین خود اعلام می کنید که درحال تهیه و تدارک دیدن برای رفتن به یک مسافرت طولانی مدت هستید ، ممکن است فردی آن را به عنوان یک دعوتنامه برای سرقت منزل شما به حساب بیاورد!آدرس و تلفن منزل شما،تلفن همراه شما و حتی تاریخ تولد شما ممکن است مورد سوئ استفاده توسط دزدان اینترنتی قرار بگیرد ، پس سطح امنیتی اطلاعات خود را کنترل کنید و در دسترس همگان قرار ندهید.
